‘Ik ben een man van rituelen en ik geef dat door aan mijn kinderen’, zegt Pedro Elias (43). ‘Nu lijkt het alsof wij een schaap slachten voor het slapengaan, dat bedoel ik niet, we hebben gewoon een vast scenario voor ons dagelijks voorleesmoment. Ik vraag: ‘Gaan we een boek lezen?’, waarop Rover, mijn zoon van twee, eerst ‘nee’ zegt. Ondertussen begint Bonnie, mijn eenjarige dochter, de trap al op te kruipen. Uiteindelijk geeft Rover zijn gespeelde protest op. Boven in hun kamer duwt hij op de knop van de rolluik zodat we de dag buitensluiten en in onze leesbunker kunnen kruipen.'

“Hoe kan ik het hem ook weigeren? Het is zo’n leuk, intiem en liefdevol moment.”

'In onze voorleeszetel zet ik mijn zoon altijd eerst op mijn linkerknie omdat ik weet dat hij dan boos wordt. Hij wil op de rechterknie. Zo speel ik elke avond met zijn voeten, maar hij ook met die van mij, want hij slaagt er altijd in om me meer dan de twee afgesproken boekjes te laten voorlezen. Hoe kan ik het hem ook weigeren? Het is zo’n leuk, intiem en liefdevol moment.'

'Als ik voor het werk naar het buitenland moet, is het eerste dat in me opkomt: 'O nee, nu mis ik mijn voorleesmomenten'. Ik geniet er nog elke keer van. Mijn vrouw ziet hoe gelukkig de kinderen en ik ervan worden en gunt ons dat. Omgekeerd krijgt zij op die manier vijf minuten voor zichzelf, vaak voor het eerst die dag. Ze gaat dan op het bankje in onze tuin zitten. En zo brengt voorlezen alle goede dingen samen. Daarom is het bij ons thuis heilig.’

Spaans

‘Voorlezen is zo’n beetje mijn barometer, waaraan ik aflees of ik goed bezig ben. Ik heb een drukke agenda en ben dus niet de papa die er het vaakst is, maar ik ben er bijna altijd om half acht, als we gaan voorlezen. Als ouder wil ik niet de beste vriend zijn van mijn kinderen, ik wil ze vooral een veilig gevoel geven. Ik zie dat voorlezen daartoe bijdraagt. Bonnie en Rover kruipen erna rustig en gelukkig in bed, en dan is mijn missie geslaagd. Ik heb ook altijd voorgelezen aan mijn oudste zoon Matteo. Die is nu twaalf. Zijn mama en ik zijn uit elkaar gegaan toen hij twee was, en elke avond dat hij bij mij was, las ik hem voor. Ik heb dat nooit in vraag gesteld.'

“Ik heb een drukke agenda en ben dus niet de papa die er het vaakst is, maar ik ben er bijna altijd om half acht, als we gaan voorlezen. Als ouder wil ik niet de beste vriend zijn van mijn kinderen, ik wil ze vooral een veilig gevoel geven. Ik zie dat voorlezen daartoe bijdraagt.”

'Voorlezen doe ik altijd in het Spaans. Ik heb zelf een mama uit Mechelen en een papa uit Barcelona, en als hij thuis was, spraken we Spaans. Mijn papa en ik gaan nog vaak samen naar Barça kijken en dan loop ik altijd langs een boekhandel op de Paseo de Gracia. Zo heb ik voor mijn kinderen al een enorme collectie opgebouwd, we hebben alles in huis voor nul tot twaalf.'

'Onlangs stond ik wel versteld toen ik zag dat ik in een mooie kinderencyclopedie met potlood woorden omcirkeld had. Het waren de woorden die ik ooit met Matteo al voorlezend geblokt had en eens hij ze kende, omcirkelde ik ze. Ik vond het bijna crimineel van mezelf. Ik ben totaal geen strenge papa, maar dat taalgevoel wil ik hen blijkbaar graag meegeven. Als bijkomstigheid hé, want voorlezen moet vooral romantisch blijven.’

Improviseren

‘Momenteel zitten Bonnie, Rover en ik in de zee. Het is toch heerlijk dat mijn tweejarige zoon door zo’n zee-boekje al het verschil ziet tussen een zeehond, een zeeleeuw en een dolfijn? Ongelooflijk ook hoeveel dieren hij al bij naam kent in het Nederlands én het Spaans. Rover weet precies wat hij op de prenten moet zoeken, terwijl Bonnie dikwijls iets aanwijst wat nergens op slaat. Ze vindt het vooral fascinerend als de pinguïns in het water duiken.'

“Als ze bij mij op schoot zitten, ruik ik altijd eens aan hun versgewassen haren en dan besef ik dat ik buitenshuis misschien een spannend leven heb, maar dat dit de essentie is: voorlezen aan mijn kinderen.”

'Een andere favoriet van het moment is een afgeleefd boekje – het was nog van mijn vrouw als kind – over het Sesamstraatpersonage Grover. Het heeft een tijdje gekost om mijn zoon uit te leggen dat hij niet Grover maar Rover heet. Hij was het ook die dit boek uitkoos; hij bepaalt altijd de dans. Ik hou van het verleden en vind het wel iets hebben dat dit boekje nog van Evelien is geweest. Het is natuurlijk niet representatief, want normaal lezen we nooit in het Nederlands.'

'Ik verlang al naar het moment dat mijn een- en tweejarige oud genoeg zullen zijn voor fantasie. Dat geeft mij een kick: een verhaal improviseren en wel zien waar we uitkomen. Maar met Rover en Bonnie geniet ik nu ook enorm. Als ze bij mij op schoot zitten, ruik ik altijd eens aan hun versgewassen haren en dan besef ik dat ik buitenshuis misschien een spannend leven heb, maar dat dit de essentie is: voorlezen aan mijn kinderen.'

'Vorig jaar zei Matteo dat hij het lezen voortaan wel alleen kon. Dat is natuurlijk normaal, maar mijn hart brak. Gelukkig heb ik twee nieuwe kinderen gemaakt om nog minstens tien jaar te kunnen voorlezen.’

© Katrien Steyaert • foto Michiel Devijver | Iedereen Leest

Meer weten?
Deze tip is een samenwerking met EXPOO, het Expertisecentrum Opvoedingsondersteuning en onderdeel van Kind en Gezin. EXPOO biedt op de website www.groeimee.be opvoedinformatie op maat van ouders.