Bootje varen op de Nijl
Doe uw voordeel!
Maak gebruik van de promotiecode iDBlikRef (in te geven bij de bevestiging van het winkelmandje via de knop Bestellen) en ontvang bij een bestelling van minimum 4 artikels een korting van 40%!
De gewenste artikels worden in pdf bezorgd via mail. Hieronder de eerste alinea's van het artikel (uit tijdschrift iD - schooljaar 2010-2011).
IN DE OUDHEID WAS OPPER‐EGYPTE EEN LANGGEREKTE OASE LANGS DE NIJL. NEDER‐EGYPTE WERD GEVORMD DOOR DE DELTA: EEN BREDE VRUCHTBARE DRIEHOEK, DOORSNEDEN MET VERSCHILLENDE RIVIERARMEN EN TALLOZE KANALEN. DE NIJL WAS DE NATUURLIJKE VERBINDINGS‐WEG TUSSEN BEIDE LANDSDELEN. BOOTJES EN SCHEPEN WAREN HET IDEALE TRANSPORTMIDDEL. SINDS ZE ROND 3100 V.C. HET ZEIL HADDEN UITGEVONDEN, PROFITEERDEN DE EGYPTENAREN VAN DE NOORDENWIND OM STROOMOPWAARTS, DUS NAAR HET ZUIDEN, TE VAREN. REISDE MEN NAAR HET NOORDEN, DAN DREEF HET SCHIP MET DE STROMING MEE.
Vissen en jagen
De vroegste Egyptische vaartuigen waren boten en vlotten gemaakt van samengebonden bundels papyrusriet. Ze gingen niet lang mee omdat het riet vlug rotte, maar ze konden gemakke‐lijk en goedkoop worden vervangen. Ze dienden om te vissen, te jagen en om mensen en vee over de kanalen en rivierarmen te zetten, waar de krokodillen steeds op de loer lagen.Jagers voeren met zulke bootjes door de moerassen en de eindeloze rietvelden van de delta om met hun werphout of netten watervogels te vangen. Vissers voeren uit om hun fuiken en lijnen uit te zetten, of ze sleepten netten mee waarin ze karper, meerval en tilapia verschalkten. De kolossale nijlbaars werd geharpoeneerd.
Ook op nijlpaarden joegen ze met harpoenen. Hoewel de goedhartige godin Thoëris, de patrones van de zwangere vrouwen, als een vrouwelijk nijlpaard werd voorgesteld, kon het dier zelf op weinig sympathie rekenen. Nijlpaarden verwoestten immers regelmatig de akkers en vielen het vee aan wanneer dat door de kanalen waadde. De nijlpaardenjacht was een geliefd tijdverdrijf van de rijke Egyptenaren, die het spektakel overigens liever vanaf de veilige oever bekeken. De naakte jagers stonden op hun papyrusbootjes en probeerden het dier te raken met hun harpoenen die grote metalen weerhaken hadden. Aan de schacht was een touw gebonden dat ze losser lieten als het dier dook. Maar als het terug boven water kwam om lucht te happen, harpoeneerden ze het opnieuw. Zo putten ze het dier uit tot ze het met de touwen op het droge konden trekken om het met bijlslagen te doden.
Technische fiche
Over deze reeks
Een overzicht van teksten uit het archief van iD, aangevuld met werkbladen en lessuggesties. Elk artikel is apart bestelbaar. Klik hier voor meer info over dit archief of klik op de titel om een stukje van het artikel te lezen.
De gewenste artikels worden in pdf-formaat bezorgd via mail. De teksten bevatten geen fotomateriaal of ondersteunende beelden.