In de dood is iedereen gelijk... of niet?
Doe uw voordeel!
Maak gebruik van de promotiecode iDBlikRef (in te geven bij de bevestiging van het winkelmandje via de knop Bestellen) en ontvang bij een bestelling van minimum 4 artikels een korting van 40%!
De gewenste artikels worden in pdf bezorgd via mail. Hieronder de eerste alinea's van het artikel (uit tijdschrift iD - schooljaar 2010-2011).
In de oudheid was de hemel het privéterrein van de goden. Om de eeuwige rust te vinden, moesten de doden afdalen tot onder de aarde, tot in de duistere verblijfplaats van Hades. Wie goed geleefd had, ging vandaar naar de Elysese velden, een gelukzalige rustplaats. maar wie slecht geleefd had, ging naar de Tartarus. Iedereen moest dus naar de Onderwereld! Maar vooraleer hij daar aankwam, moest de familie van de overledene een aantal specifiek omschreven riten vervullen. En ze gaven de dode in zijn mond een muntstuk mee om aan de veerman te geven, die hem moest overzetten.
Strikte rituelen bij de Grieken
De eerste welomschreven rite bij de Grieken was de uitstalling van het lichaam. Als dat was afgekoeld, kwamen de vrouwen van de familie het wassen en met geparfumeerde olie inwrijven. Daarna deden ze het ook nog witte kleren aan. Men legde de dode op een pronkbed in het voorste deel van het huis, zodat het ook vanaf de straat te zien was. De mannen kregen op hun hoofd een kroon van bladeren, de vrouwen een vergulde of met was beschilderde kroon, afhankelijk van het sociale milieu van de overledene. Om de geur van het lijk tegen te gaan, werden er op het bed kleine vaasjes met parfum gelegd (lekythoi in het Grieks).
Dat duurde alles bij elkaar een hele dag, zodat men er zeker van kon zijn dat de dode écht dood was, en zodat het voor iedereen duidelijk was dat de dood niet het gevolg was van geweld. Tijdens die dag kwamen de familie en de verwanten hun medeleven betuigen en klaagliederen zingen. In tegenstelling tot nu, was de dood geen taboe. Het geschreeuw en gehuil hielden niet op en de mensen strooiden as over hun hoofd, als teken van rouw. Wie naar buitenging, kon zich reinigen met water. Wie met de dood in aanraking was gekomen, moest nadien namelijk verlost worden van alle gevaar dat er mee samenhing.
De volgende dag begon met een kleine offerdienst in het sterfhuis. Daarna bracht men de dode naar de begraafplaats. Tijdens de rouwstoet droeg men de overledene met het hoofd naar voren en met het gezicht bedekt. Men vertrok in alle vroegte of in het midden van de nacht, zodat de begrafenis kon gebeuren voor zonsopgang. De zon mocht zo’n dramatisch spektakel namelijk niet te zien krijgen!
Technische fiche
Over deze reeks
Een overzicht van teksten uit het archief van iD, aangevuld met werkbladen en lessuggesties. Elk artikel is apart bestelbaar. Klik hier voor meer info over dit archief of klik op de titel om een stukje van het artikel te lezen.
De gewenste artikels worden in pdf-formaat bezorgd via mail. De teksten bevatten geen fotomateriaal of ondersteunende beelden.