'De dood komt altijd te vroeg'
Doe uw voordeel!
Maak gebruik van de promotiecode iDBlikRef (in te geven bij de bevestiging van het winkelmandje via de knop Bestellen) en ontvang bij een bestelling van minimum 4 artikels een korting van 40%!
De gewenste artikels worden in pdf bezorgd via mail. Hieronder de eerste alinea's van het artikel (uit tijdschrift iD - schooljaar 2010-2011).
Je papa of mama verliezen, een opa of oma, een vriend, iemand die je dierbaar is … Het kan iedereen overkomen. Niemand is er ooit helemaal op voorbereid, iedereen reageert er anders op. Er is geen goede of slechte manier om je verdriet te tonen, het enige wat telt is dat je je verdriet kunt verwerken en dat je verder kunt met je eigen leven. Dat hebben Marie, Yannick en Sara goed begrepen. Zij vertellen wat hen overkomen is.
‘Op een ochtend stond ik op om te ontbijten. Papa en mama zaten al aan tafel. Ze waren stil. En dat was niet hun gewoonte! ’s Ochtends lijkt het bij ons meestal op een kippenhok, zo’n gekakel! En nu hoorde ik niks. Ze durfden elkaar zelfs niet aan te kijken. En ik had wel in de gaten dat papa gehuild had. Mama staarde een beetje in de verte. Het zag er allemaal behoorlijk triest uit, zo triest dat ik zelfs niks durfde te vragen. Eindelijk zei mama iets. Papa vluchtte naar de kamer ernaast. Ze vertelde dat ze bij de dokter was geweest. Die had iets vreemds bij haar gevonden, een bolletje dat er niet hoorde te zitten. Na onderzoek bleek dat het kanker was. Ze zou dringend naar het ziekenhuis moeten om een chemobehandeling te ondergaan en bestraald te worden. Zo zou ze een kans hebben om te genezen. ‘Een kans?’ vroeg ik haar. ‘Ja, een kans, want de kanker heeft zich al wat verspreid, en het is niet zeker dat de ziekte nog kan gestopt worden. Ik ga me weren, kindje, je kent me, maar ik kan je niet beloven dat ik deze keer ook zal winnen.’
Zes maanden later is ze gestorven. In die tijd zag ik hoe ze haar haren verloor, hoe ze vermagerde, erge pijn leed, maar klagen deed ze nooit. Het is allemaal heel vlug gegaan. Op amper twee weken tijd ging ze heel erg achteruit. Ze kon het bed niet meer uit, daarvoor had ze niet genoeg kracht meer. Toch had ze nog altijd tintelende lichtjes in haar ogen. Dag na dag zag ik hoe die tinteling langzaam verdween, en toen begreep ik dat ze doodging. En niet over een jaar, ook niet over een half jaar, maar heel binnenkort. Ik heb beken vol tranen gehuild, maar ik wilde er ook zijn voor haar.
Technische fiche
Over deze reeks
Een overzicht van teksten uit het archief van iD, aangevuld met werkbladen en lessuggesties. Elk artikel is apart bestelbaar. Klik hier voor meer info over dit archief of klik op de titel om een stukje van het artikel te lezen.
De gewenste artikels worden in pdf-formaat bezorgd via mail. De teksten bevatten geen fotomateriaal of ondersteunende beelden.