Geef me de wereld , Johnny
Doe uw voordeel!
Maak gebruik van de promotiecode iDBlikRef (in te geven bij de bevestiging van het winkelmandje via de knop Bestellen) en ontvang bij een bestelling van minimum 4 artikels een korting van 40%!
De gewenste artikels worden in pdf bezorgd via mail. Hieronder de eerste alinea's van het artikel (uit tijdschrift Blikopener - schooljaar 2011-2012).
Je zag de kermis al van ver. Dat kwam door het Schip, een bak met zitplaatsen aan een enorme ijzeren arm die elke tien minuten de lucht in ging. Je horde het gegil, nog voor je de menigte zag. Ik wachtte op Bram, die zoals altijd veel te laat was. Ik voelde me niet op mijn gemak in mijn eentje tussen al dat volk. Het leek zo zielig om daar alleen te staan. Ik kon mezelf dan wel wijsmaken dat het niemand wat kon schelen, ik voelde de blikken.
Het werd er niet beter op toen ik de drie meisjes even verderop bij het Schip zag staan. Een van hen, Veronique, zat in mijn klas. We kenden elkaar niet zo goed dat ik me verplicht voelde om meer dan dag te zeggen en was dan ook verbaasd toen ze me dichterbij wuifde. ‘Alleen?’ vroeg ze. ‘Nee,’ zei ik snel, ‘ik wacht op een vriend.’ Ik knikte naar de twee andere meisjes. Eentje was een miniversie van Veronique, een jongere zus. Het andere meisje was van mijn leeftijd. Ze droeg een korte leren jak en jeans. ‘We willen hier op,’ zei Veronique, en ze wees naar het Schip, ‘maar we durven niet goed.’ ‘Niet dat we bang zijn dat het te snel zal gaan,’ zei het andere meisje, ‘maar alles zal uit onze zakken vallen als we ondersteboven hangen. '
Ze had gelijk. Over het geschreeuw heen hoorde je af en toe het getinkel van muntstukken die rondom ons op het beton vielen en wegrolden. Ik zag zelfs een sleutelbos naar beneden komen. Het was gevaarlijker aan de voet van het toestel dan helemaal bovenaan. ‘Nu je toch staat te wachten, zou je het erg vinden om onze spullen even bij te houden?’ Hadden ze me daarvoor dichterbij gewuifd? Het meisje dat ik niet kende, niet de zus maar de andere, legde haar hand op mijn arm.
‘Toe?’ Ze keek gespeeld smekend en hoe kon ik weigeren? ‘Komaan, we gaan erop!’ Ze duwden me handtassen, sigaretten, aanstekers en portemonneetjes vol kleingeld in de handen en klommen lachend in de bak van het Schip. Ze keken niet één keer om. Ze gingen er blijkbaar van uit dat ik daar braaf zou blijven staan met al hun geld in mijn handen.
Een foorman knelde hen met een ijzeren staaf vast in hun stoelen. Ze gilden nog voor de bak zich met een schok in beweging zette. Even later slingerde hij zo snel rond dat de lampjes aan de onderkant lichtstrepen trokken in de nachtlucht. Af en toe ving ik een glimp van hen op, met opengesperde mond, de handen om de staaf gekneld. Het duurde nog geen tien minuten voor ze weer naast me stonden. Veroniques jonge zusje was de rit niet bevallen. Ze voelde zich niet zo goed, zei ze, en dat was te zien. Maar het andere meisje was opgepept door de angst en de snelheid en wilde opnieuw het Schip in. ‘In geen honderd jaar’, zei Veroniques zus. Ik wilde iets zeggen maar kreeg net op dat moment een berichtje van Bram. Hij kwam niet. Dat was het. Zonder verdere uitleg.
Technische fiche
Over deze reeks
Een overzicht van teksten uit het archief van Blikopener, aangevuld met werkbladen en lessuggesties. Elk artikel is apart bestelbaar. Klik hier voor meer info over dit archief of klik op de titel om een stukje van het artikel te lezen.
De gewenste artikels worden in pdf-formaat bezorgd via mail. De teksten bevatten geen fotomateriaal of ondersteunende beelden.